FORUM PORTALU ALKOHOLIZM.AKCJASOS.PL

[kaki]

Witajcie, jestem tu nowa. Mam pytanie: czy podczas rozmowy z osobą zmagającą się z chorobą alkoholową tłumaczyć jej, że jej zachowania wynikają z mechanizmów uzależnienia? Gwoli wyjaśnienia: chodzi o mojego męża. Pije przeciętnie 3-4 piwa na dzień. Zdaje sobie sprawę z problemu - niedawno przyznał się do tego, ale jednocześnie - jak typowy alkoholik - następnego dnia zaprzecza że ma problem. Wiem, że NIE WIE, na czym polega istota choroby alkoholowej. Dla Niego alkoholizm polega tylko na notorycznym upijaniu się i zwiekszaniu dawek alkoholu, a alkoholik to wciąż menel, a On przecież taki nie jest. Nie dopuszcza do siebie informacji, że ów menel to tylko skrajny przypadek alkoholika. Że wielu uzależnionych to osoby takie, jak On - szanowane, uznawane za wzór cnót przez otoczenie. Obecnie jest w fazie kolejnej próby abstynencji i udowadniania, że jak chce, to może przestać pić i może kontrolować picie. I potrafi być obecnie bardzo przykry w "odbiorze": złośliwości, dokuczanie, dopowiadanie sobie, nastawienie, że uwzięłam się na Niego, itp. Czegokolwiek nie powiem czepia się - nawet mrugnięcia okiem, nie takim tonem wypowiedzianego "dzień dobry", etc. absurdy. Jakiekolwiek słowo wypowiedziane rodzi ryzyko, że źle zinterpretuje i awantura gotowa. Irytujące straszliwie. Ale rozumiem mechanizmy działania choroby. Coraz lepiej radze sobie z nieodnoszeniem Jego zachowania do siebie, choć - oczywiście - ja jestem winna temu, że On pije.
Chcę Go zaprosić na neutralny grunt, np. do kawiarni, podsunąć kilka publikacji o alkoholizmie i opowiedzieć o mechanizmie zaprzeczania i iluzji, rozproszonego "ja" i nałogowym regulowaniu uczuć. Czy warto mówić o takich rzeczach konkretnie i wprost? Jak to wyglądało w Waszym przypadku?

[Adalbert]

Witaj kaki,

[podpartyo]

Cześć kaki.
Wypieranie.
W tym my alkoholicy (mam na myśli pijących) jesteśmy bardzo dobrzy.
On wypiera się przed tobą, ale przede wszystkim przed sobą.Po to są potrzebne takie próby abstynencji. One mają udowodnić tobie i jemu że jest panującym.

[Oktavarius II]

ja po takiej rozmowie a raczej monologu , który miał mi uswiadomić na zdrowy rozsądek i chłopski rozum mój problem alkoholowy po prostu ubrałem sie i poszedłem na piwo.
ale słuchałem uwaznie i zgadzalem sie z argumentacją

[kahape]

[Hyptopter]

[kaki]

[kaki]

[kaki]

Dziękuję za Wasze opinie - utwierdziliście mnie w przekonaniu, że przedstawienie faktów będzie najlepsze. I na tym się raczej skupię. Chyba że uda mi dodatkowo się zamącić jakoś kilkoma zdaniami stereotypowy obraz osoby z choroba alkoholową, który Mąż tak pieczołowicie podtrzymuje.
Nie mam, niestety, wsparcia (lub zrozumienia) w rodzinie Męża, a teściowa to tylko "pomagaczka" w utrzymywaniu Jego iluzji o braku problemu. Dlatego Wasze spostrzeżenia są dla mnie bardzo pomocne.

[Hyptopter]

[kaki]

[kahape]

[kaki]

Widzisz, kahape... spokojnie i rzeczowo to ja już od dawna Mu wykładam racje. Efekt jest ten sam: wyprowadzony z równowagi swoją własną zlością. Klasyk zaprzeczania...
Kochałam bardzo mojego Męża. I kocham nadal, ale teraz już tą inną miłością: od kilku tygodni coraz twardszą. Z Jego popijaniem walczyłam od lat - bo przez wiele lat traktowałam to jako irytujące popijanie. Owszem, zwracałam uwagę, tłumaczyłam jak dziecku, płakałam, prosiłam, ostrzegałam (tylko gróźb nie stosowałam). Na chwilę była poprawa. To był spokojny "pijus": po alkoholu żadnych awantur, wesoły rzadziej melancholijny, nigdy Go nie niańczyłam po imprezie i na kacu. Fakt: wkurzałam się, kiedy popił i był skacowany, bo spał i trzeźwiał, czym rozwalał nasze wcześniejsze plany. Wiele lat temu poinformowałam, że nie podoba mi się jego picie i więcej mu żadnego piwa nie kupię (pije głównie piwo i dlatego nie dał sobie nigdy wytłumaczyć, że to TEŻ alkohol i TEŻ może uzależnić).
Z emocjami generalnie nigdy dobrze sobie nie radził, z rozmowami o życiu i na poważniejsze tematy - zawsze było kiepsko, ale dawaliśmy radę. Ot, taka urocza gaduła.
Zmiana przyszła w zeszłym roku - kiedy po raz pierwszy w życiu autentycznie potrzebowałam wsparcia. Zrobił straszne rzeczy i chyba wtedy przeskoczył definitywnie z fazy picia ryzykownego w fazę krytyczną. Prawie mnie psychicznie zabił, prawie rozwalił małżeństwo. Przeszłam piekło. Dowiedziałam się wtedy, że manipulował mną już od kilku lat - żeby mieć komfort picia. Wtedy jeszcze nie rozumiałam do końca tego, co zrobił, ani tego, że jest chory. Nie miałam czasu na zatrzymane się i wgłębienie w temat alkoholizmu : w tym samym czasie walczyłam o małżeństwo, wspierałam umierającą na raka mamę, zmagałam się z przewlekłą chorobą dziecka i starałam się zabezpieczyć byt rodzinie i... zrozumieć, co takiego się stało w moim życiu, że w ciągu kilku zaledwie tygodni wszystko szlag trafił. Patrząc wstecz, dziwię się, jak to wszystko ogarniałam... Przystopowałam, kiedy odezwał się we mnie instynkt samozachowawczy. Przymusowo zwolniłam. I poprosiłam o czas i dar rozeznania. Dostałam to i ZOBACZYŁAM; puzzle zaczęły sie składać w calość. ZROZUMIAŁAM też postępowanie mojego Męża. To zrozumienie pozwoliło mi zdystansować się i spojrzeć realnie na to, co się dzieje i przestać balansować między nienawiścią a miłością. Każdego dnia, zasypiając i się budząc, prosiłam o to drugie uczucie, o siłę do zamiany negatywnych uczuć w miłość. Udało się. Dlatego teraz, znając już sekrety i mechanizmy CHOROBY alkoholowej, życzliwości mi nie brak. Sęk w tym, że zaczynam wątpić, czy do ograniczonego alkoholem umysłu da się jeszcze dotrzeć... I czy da się wypowiedzieć choć jedno zdanie do końca, bez złośliwych dopowiedzi z jego strony, paranoicznych urojeń, zdziecinnienia i tej wszechobecnej u Niego złości.
Masakra...

I tak się zastanawiam, jak się zachować: dziś, po ponad miesiącu abstynencji którą sam sobie narzucił (względnej, bo w tym czasie wypił w sumie może ze 4-5 piw), postanowił się upić. Na moje pytanie dlaczego to zrobił, odpowiedział z dziecięca buńczucznością napitego: "bo chciałem". Ok, rozumiem, że to wynika z choroby i prób udowodnienia sobie, że się jeszcze panuje nad piciem. Ale co z jutrem: zwrócić uwagę, olać sprawę, rzucić zdanie rzeczowego komentarza wskazując na fakty (i tak się wkurzy)... Bo na rozmowę choćby kilkuzdaniową nie ma szans...
Sama nie wiem. Nie rusza mnie emocjonalnie to, co zrobił, ale czuję, że jakoś zareagować muszę, jak wytrzeźwieje.
Poradźcie. Bo chyba bardziej czułam, jak reagować, kiedy pozwalałam buzować swoim emocjom...

[Jaskółka]

[podpartyo]

[kahape]

Skoro

[jolcia870]

Nie mnie to oceniać, ale powiem Ci z doswiadczenia. Mój mąż też przystopował z piciem na jakiś czas a później znów to samo. Walcz póki go jeszcze kochasz, póki jeszcze masz siłę, póki nie włączył mu się agresor. Fajnie, ze jesteś stanowcza, ale wydaje mi się że też nie do końca. Ja byłam opiekunką męża i niestety wszystko się rozsypało jak na razie. Ale coś Ci powiem, najlepiej jakiby ktoś inny mu uświadomił co robi. Nie znam Twojego męża. Ale na swoim przykładzie Ci powiem, że moje słowa były niczym. I zapewne jak ja mu coś mówiłam to on się po tym nachlał bo miał powód. Przed Świętami go błagałam wręcz, ale Święta spędziełam w nerwówce. Szkoda, że Twój mąż nie chce chodzić na terapię, dużo pomogłaby mu...

[kaki]

[Oktavarius II]

jesteś niesamowita.
Twoja strategia i konsekwencja działania powala na kolana.

a teraz żeby nie było za słodko.
sądzę że w Waszym domu to Ty nosisz spodnie i trzymasz wszystko w garści
a Twojemu chłopu została tylko decyzja trzy czy cztery piwa.
on po prostu ucieka w swiat w którym może rządzić.
no powiedz ma coś swojego, jakąś pasję jakiś wypad na ryby czy mecz z kumplami

[podpartyo]