FORUM PORTALU ALKOHOLIZM.AKCJASOS.PL

Ninka

Trzeci dzień czytam Wasze forum i pomaga mi w momentach zwątpienia. Bardzo potrzebuję jednak bezpośredniego wsparcia, bo już nie daję rady...

Mam 28 lat, jestem współuzależniona. Jestem z moim partnerem 4 lata, z czego 2,5 mieszkamy razem. Najgorsze piekło zaczęło się kiedy zamieszkaliśmy ze sobą - on nie miał już jak ukrywać się ze swoim nałogiem. O tym, że ma problem rozmawialiśmy pół roku wcześniej - zasugerowałam to, on przemyślał, zgodził się ze mną i postanowił, że przestanie pić. Ja też przestałam żeby było mu łatwiej - nie wylewałam za kołnierz - i wyszło mi to oczywiście na dobre. On nie pił przez te pół roku, a później się zaczęło...

Odkąd mieszkamy razem widziałam już naprawdę wiele jego upadków. Nigdy jednak nie skrzywdził mnie fizycznie czy (do)słownie). To jest typ człowieka, który przeprasza i płacze jak dziecko...

Spoczęliśmy na laurach po tym jak zaczął chodzić na terapię - cały czas pił, no ale przecież CHCIAŁ, ROZUMIAŁ SWÓJ PROBLEM I STARA SIĘ. Zapisałam się na terapię dla współuzależnionych - sama cierpię na depresję i nerwicę. W międzyczasie zaliczyłam najgorszy epizod depresyjny - przez co nie byłam w stanie pracować przez rok. Mój partner dał mi wsparcie i pomagał mi, mimo że często moje zachowanie mogło przyprawić go o siwe włosy. Jednak ciągle raz częściej, raz rzadziej, ale pił.

Terapia pomogła mi stanąć na nogi - zaczęłam pracę, rozwinęłam swoje zainteresowania. Jednak ciągle nie jest to pełnia sił, tylko taki "stan podgorączkowy". Jeszcze dużo pracy przede mną.

Od kilku miesięcy z moim Partnerem jest gorzej niż kiedykolwiek. Zaliczył już ponoć różne terapie - ponoć, bo już sama w to wszystko nie wierzę. Apogeum okazało się wydarzenie sprzed paru tygodni. Zapowiedział, że zapisał się na 10-dniowy detoks, po którym najprawdopodobniej pójdzie na odwyk (trzy tygodnie w zamknięciu + 4 terapii dziennej). Spakował się, pożegnaliśmy się, podzwonił do rodziny i wyszedł. Okazało się, że w szpitalu, do którego pojechał nie ma już czegoś takiego jak detoks, a on wszystko to wymyślił, narozpowiadał o tym naokoło i sam w to uwierzył. Pojechał tam, włóczył się pod szpitalem i zastanawiał się co zrobić. Pojechał więc do pracy, żeby się nie napić, a mnie miał wcisnąć wersję, że przenieśli mu termin.

Do rzeczy. On tamtego czasu wpadł już w 1,5-tygodniowy ciąg, parę dni przerwy, znowu ciąg. Wiem, że powinnam uciekać, jak najdalej. Nie mamy dzieci, zbyt wielu zobowiązań. Ale od 2-3 tygodni wyję, ryczę, ogarniam się, podejmuję decyzję i mięknę i znowu wyję.

Ciężko mi odpuścić. Dzięki Waszemu forum trzy dni temu kiedy wrócił pijany nabrałam siły i powiedziałam mu, że nie ma wstępu do mieszkania pod wpływem alkoholu. Wyszedł. Wrócił kilka godzin później i powiedział, że nie ma gdzie się podziać. Absolutnie. Byłam stanowcza. Zapytał czy może chociaż się umyć i zabrać ubranie do pracy. Zgodziłam się i on to wykorzystał po prysznicu położył się w drugim pokoju.

W tym momencie straciłam łączność sama ze sobą. Mówiłam, że ma się wynosić, że nie obchodzi mnie gdzie będzie spać, że mu nie wierzę, że może spać na dworcu i mnie to nie interesuje. W głębi duszy wyłam, bo kocham go i absolutnie interesuje mnie to co się z nim dzieje. Wiem jednak, że ważna jest twarda miłość i konsekwencja. Nie udało mi się jednak go wyrzucić.

Miotam się, wiem co mam robić, ale nie potrafię do końca odpuścić. Błagam Was o słowa wsparcia i kopniaki motywacyjne. Czuję się tragicznie. Jeszcze nie tak dawno sama nie chciałam żyć (depresja), a teraz muszę być silna i to podwójnie...

deratyzator

Czee Ninka. Alkoholik to taki aktor. Często bardzo dobry. Nie mam pojęcia, co mu może pomóc. Co ja bym zrobił gdyby moja kobieta piła? Spytał się jej jaki ma plan? Jeżeli chce dalej pić- żegnamy się. Nie jestem w stanie pomóc komuś kto nie chce się leczyć, lub tylko o tym gada. Konsekwentnie. Jeżeli chce wyjść z nałogu, pytam jak?. Idę z nią po skierowanie i na detoks. Jeżeli AA -idę z nią na miting (mitingi otwarte). To jest chory człowiek. Choremu staram się pomóc. Natomiast jeżeli chory nie chce pomóc sobie, nie jestem w stanie nic zrobić. Ta choroba wymaga chęci leczenia przez chorego. Dobrego wyboru życzę. :-D

Ninka

Deratyzator, dzięki za odpowiedź, obgryzam paznokcie, bo nie wiem czy ktokolwiek przejmie się moim lamentem

Pytałam czy wyobraża sobie za 2 lata, że będziemy szczęśliwi, ja z nim w ciąży, wspólny dom, poczucie bezpieczeństwa. Pytałam 5 razy a on, że tak. No i to jest świetna gra aktorska, tylko już nawet przed samym sobą. Sam wierzy w to wszystko, ale ciągle jest "kiedyś". A żeby było "kiedyś", trzeba działąć teraz.

Tydzień temu poszedł w końcu do lekarza po PRAWDZIWE sl=kierowanie na odwyk - wybierał się po nie już co najmniej rok. Ale co z tego, skoro nie zaniósł go na oddział żeby się zapisać, tylko napił się już co najmniej trzy razy od tamtej pory...?

To jest właśnie dla mnie najgorsze, że daje sobie i mnie nadzieję na zmiany, a w mgnieniu oka je odbiera. Chęci niby są, ale ich nie ma...

romcio

Ninka tylko "twarda miłość" o tej miłości w sieci jest dużo, więc nie będę rozkminiał co to jest, chodziłaś na terapie to pewnie wiesz.

Postępujesz właściwie. rozbijasz jego system manipulacji, ostatnią już manipulacją będzie, ze sobie coś zrobi, nie przejmuj się tym, zaoferuj pomoc, tak zrobiła moja żona jak chciałem sie wieszać, uplotła własnoręcznie mi sznur, od tej pory przestałem straszyć i manipulować, wziąłem się za siebie.

Pozdrawiam
trzymak kciuki. Tak dalej

deratyzator

Ninka

Ninka

deratyzator

Ninka ja nie piszę co powinien zrobić alkoholik, napisałem, co ja zrobiłem lub co bym zrobił gdybym znalazł się w podobnej sytuacji . Nie mam prawa oceniać drugiego alkoholika. Tym bardziej nie mam prawa oceniać Ciebie :-D

Nie mam prawa mówić Tobie czy masz się użalać czy szukać litości. Pisze o sobie i doświadczeniach innych alkoholików. Ninka to Twoje życie i tylko Ty decydujesz co z nim zrobisz. Dobrych wyborów życzę Ci :-D

Ninka

No i cóż... Mój partner w piątek wyszedł z monaru po 3-miesięcznym odwyku. Ponoć rokował. Dzisiaj wrócił, a w zasadzie wbił się plecami w drzwi wejściowe, pijany do granic.

Wiedziałam, że nie będzie łatwo, wiedziałam, że tak może się stać. Ale nie mogę cały czas w to uwierzyć...

kaki

Witaj. Ninko, to lepiej uwierz i czym prędzej wyciągnij z tego wniosek. Zanim partner wciągnie Cię do swojego szalonego tańca. Pozdrawiam.

Ninka

Właśnie wyrzuciłam go z domu... Minie trochę czasu zanim w to wszystko uwierzę...

Kochani, jak radzić sobie z pustką?

JAN

Cytat:

Kochani, jak radzić sobie z pustką?

Nigdy nie zapominaj o tym że to Twój umysł płata Ci figle , wokół Ciebie jest ponad 7 miliardów innych istot ludzkich i zwierzaki i roślinki i cały ten przepiękny świat i Ty to pustką nazywasz ??? :roll:

.
Ja Cie rozumiem utraciłaś swój skarb , Twoje wyobrażenia o nim legły w gruzach,. ale to sie uzależnienie nazywa, uzależniałaś bycie szczęśliwą wyłącznie mając przy sobie ten skarb, ale powtórzę to tylko wyobrażenie nic więcej,. to jest zwyczajne ograniczenie , spójrz szerzej na swiat i zacznij myśleć jak być szczęśliwą bez tego skarba a powiem Ci że jest to możliwe, tyle jest innych skarbów do odnalezienia !!! . :-)

kaki

Witaj, Ninko

Ninka

Dziękuje Wam. Uwierzcie, że czytałam Wasze słowa kilkanaście razy w momentach zwątpienia. To niesamowite, że można chcieć tak bezinteresownie pomagać. Dziękuję.

Mijają dwa miesiące. Czuję się okropnie. Dzięki terapii wiem, że to żałoba, że tak musi być, że trzeba to po rostu przeżyć, żeby kiedyś nie wróciło ze zdwojoną siłą.

Ale jak teraz sobie o tym wszystkim myśle, to najbardziej boli mnie chyba jego wybór. Mógł wybrać pijackie życie, bez celu, w pustce VS mnie, nasze plany, przyszłość. Wybrał to drugie i w całym tym "pokochaniu siebie, pamiętaniu przede wszystkim o sobie, swoich potrzebach, znaniu własnej wartości" jest mi ciężko z tym jego wyborem.

Jak mam dobrze o sobie myśleć, skoro lepsze od "tej wspaniałej mnie", naszego pięknego mieszkania, kotów, muzyki, podróży, kiedyś dzieci i domu jest chlanie...?

kaki

Ninko, trochę dosadnie ;-)

, ale życzliwie:

JAN

... przeczytałem ostatnie wpisy ,. staram sie Was kochani zrozumieć

1andy1

w nie przerywajacym pijanstwie jest logika, trzeba wypic i tyle niewazne co dalej

JAN

JAN

kaki